Mark's "Waarheid"

Hier volgt het relaas van kamergenoot Mark. Natuurlijk heb ik enorm lopen strepen, knippen en andere censurele streken uitgehaald. Maar het bleef bij mijn gedachten.

Na het dit stuk gelezen te hebben kan ik het niet laten om te reageren. Bijzonder hoe mensen bepaalde momenten in hun leven anders beleven. Lees mee:

Na een paar uurtjes slaap wordt ik net iets voor de wekker wakker. Ik kijk naast me en zie Antoon, mijn slaappartner voor dit weekend. Hij doet een poging om wakker te worden. Helaas. Zonder succes. Ik wil hem niet storen tijdens zijn ochtendritueel en spring daarom onder de douche. De douche maakt me wakker en zorgt ervoor dat ik weer fris de slaapkamer in stap. Antoon is inmiddels beperkt aanspreekbaar. Hij reageert niet echt, hij heeft behoorlijk last van zijn keel. Als hij wat wil zeggen, komt er zo’n piepgeluidje uit zijn keel. Bedenk bij mezelf dat hij, als hij slecht fietst, dit als argument gaat gebruiken voor zijn slechte prestaties. Maar volgens mij fiets je niet met je keel, maar ja. Korte evaluatie van de avond ervoor leert ons dat het vanavond vast ook weer gezellig wordt. Ik vraag me nog even af waarom Antoon niet onder de douche is gegaan, misschien had zijn haar dan ook beter gezeten. Op naar het ontbijt.

In de ontbijtzaal zit het al vol met renners. Van T-Mobile tot Rabobank, ze zijn er allemaal. Arjen zit al achter zijn kopje koffie. Na het e.e.a. opgeschept te hebben schuiven we aan. Stapelen heb ik onlangs geleerd. Gisterenavond al begonnen vanochtend gewoon de draad weer oppakken. Afsluiten met wat yoghurt en nog even naar de kamer voor de laatste voorbereidingen. Gisteren nog een tros bananen gekocht. Hoe krijg ik die in hemelsnaam mee? Besloten om er maar twee mee te nemen. Ben behoorlijk bepakt, eten en drinken is belangrijk. De energierepen zorgen ervoor dat ik minimaal 3 kilo zwaarder op pad ga.
We zoeken onze fietsen op en als we de oprijlaan van Rolduc afrijden vragen we ons af hoe we bij de start moeten komen. Gisteravond zou ik eigenlijk samen met Antoon op zoek gaan naar de start. Door de gezelligheid vloog de tijd voorbij en zijn we hier niet meer aan toegekomen. Baal er nu eigenlijk een beetje van. Achteraf blijkt dan ook dat we minimaal 5 kilometer richting de start hebben omgereden. Kan er nog wel bij. Na een flinke afdaling -met z’n drieën denken we: op de terugweg moeten we deze ook, maar dan tegen de zwaartekracht in, overmeesteren- komen we bij de start aan. Inmiddels 12 kilometer verder. Hé, daar is Hepke Helmloos. Even terug naar de auto om zijn -nu nog glimmende- helm te pakken.
Waar precies de start is, is niet duidelijk aangegeven. Bij de tweede boog –wat achteraf de start bleek- mijn km-teller op nul ingesteld. Nu is het aftellen geblazen. Eigenlijk beter gezegd, optellen geblazen. En wel tot 150. Het is behoorlijk druk, maar niet te druk. We fietsen in een lang lint naar Simpelveld. Hier staat de eerste beklimming op het programma. We rijden langs hele mooie plekken. Moet mijn aandacht erbij houden. Overal fietsers en de ene na de andere scherpe bocht. Ik erger me aan het losse grind. Nu moeten we toch de eerste beklimming in het vizier krijgen. Hopelijk heeft de beklimming van de Holterberg een week geleden genoeg training gegeven zodat ik in ieder geval een idee heb hoe ik moet schakelen en in welk tempo ik omhoog moet. De Holterberg is natuurlijk niet te vergelijken met wat we vandaag tegen gaan komen, maar het is in ieder geval beter dan die viaducten, dijken, wierden of terpen in het noorden van het land.
We naderen de Paardendoder. Schrik, nu al. Het bordje dat aangeeft dat we de eerste beklimming naderen staat eigenlijk te dicht bij de beklimming. Geen tijd om denken, gewoon gaan. Tempo iets omhoog, anders val ik stil. Schakel de schakel, geknars en gekraak om me heen. Is dit normaal? Ik wil eigenlijk gebruik maken van het kleinste tandwiel, maar het rare geluid dat ontstaat geeft me een slecht gevoel, dan maar een tandje zwaarder. De eerste pareltjes zweet ontstaan op mijn voorhoofd. Ik fiets redelijk makkelijk omhoog. Is dit wel goed? Verspil ik geen energie om in dit tempo omhoog te rijden? We moeten nog 145 km. Niet nadenken, gewoon fietsen. Het wordt al vlakker. Wie zijn die vrouwen? Krijg een papiertje aangereikt. Wat moet ik met dat papiertje? 20? Dat is wel een heel kort telefoonnummer! Klik! Flits! Fotograaf. Niet eens tijd om mijn Prodentlach te tonen. Nou ja, aan de finish maar kijken hoe ik er op sta. Uit de pedalen en wachten op de rest. Geweldig om al die fietsers hijgend en puffend boven zien te komen. Na herenigd te zijn, op naar de volgende.